DAPIT HAPON

Ang buhay ay parang araw na sisikat at lulubog din pagdating ng oras. Ang dramang hatid nito ay nagbibigay sigla sa pusong nalulumbay at naghahanap ng kapayapaan. Sa pagsapit ng bukang liwayway, ang araw ay isang malaking ilaw na nagsasabog ng liwanag sa sangkatauhan at binibigyang tanglaw ang madidilim na daan. Sa paglubog nito ay pilit na ikukubli ang anumang bagay maging maganda man o hindi kaakit-akit sa paningin. Itinatago ang anumang tanawin na hindi masasaklaw ng ating mga mata.

Katulad ng buhay, kaparis nating lahat na isinilang sa mundo, tayo ay tila bagang isang araw na magbibigay liwanag sa taong nakapaligid sa atin. Liwanag at init ang hatid na hindi nakakasilaw, hindi nakakapaso at pilit bibibigyang sigla ang mga pusong uhaw sa pagmamahal.

Tayo ang araw na kahit tag-ulan ay nagpupumilit sumikat upang ihatid ang kaligayahan sa mga kaluluwang nalulumbay. Kapag dapit hapon, tayo ang araw na kasabay na huhupa at lulubog na aalalay sa mga huling sandali ng buhay.

Sa pagsapit ng aking dapit hapon, napag-isip-isip kong sisikat kaya muli ang araw sa akin? Makakasumpong pa kaya ako ng bukang liwayway at maiinitan sa tanghaling tapat?

Kung tayo ay tulad ng araw, ang pinakamalungkot na parte nito ay ang dapit hapon na kakain sa liwanag ng buhay. Pupuspusin ng dilim ang buhay na minsan nang nagliwanag at nakasumpong ng ilaw.

Ngunit sa dapit hapon natin nakikita ang kapayapaan ng ating mga sarili. Isang payapang sandali na nagbibigay ng pagkakataong balikan ang buong araw at magbalik-tanaw sa mga pangayayari ng nakaraan.

Ang aking dapit hapon ay tila bagang parating na at pilit kong paghahandaan. Isang sandaling abot tanaw ko na. Bago ang pagdating nito, sisikapin kong sa tanghaling tapat ay isasabog ko ang init ng aking pagmamahal sa lahat ng taong nakapaligid sa akin, nakakapaso ngunit kayang tiisin, nag-aalab na parang apoy at mag-iiwan ng marka sa mga napasong kaluluwa.