Mula sa balkonahe ng ikawalong
palapag ng aking tinutuluyan ay napagmasdan ko kung paano unti-unting nilalamon
ng dilim ang araw. Ang araw na sa buong maghapon ay ngumiti sa akin ay tila
baga iiyak na naman sa pagsapit ng dilim. Sa kinabukasan ay muling sisilip. Naisip
ko lang na ang araw at gabi ay tila baga mukha ng buhay. Kung saan may saya ay
may lungkot rin naman. Muli sa bawat kalungkutan ay may ligayang hatid ng hindi
namamalayan.
May ulan na sa disyerto at hindi
lang basta ulan kung hindi tila bagyo na may kulog pang kasama. Nakakaloka!
Dahil walang provision sa mga drainages ang paggawa ng mga kalsada, binaha ang
mga daan.
Hindi mo rin alam kung kailan
talaga uulan. Malaki na ang pagbabago ng panahon. Hindi ko na naranasan ang
tunay na ginaw dahil ang taglamig ay tila normal lang. Kay aga ring uminit ng
panahon. Mas maaga pa sa inaasahang buwan. Ang matindi dito ay ang hindi
inaasahang pagbuhos ng ulan, kasabay ay baha.
Ang pakiramdam ko ay may bagyo
kaninang umaga at tila ba tinatamad akong pumasok. Wala pa naman akong payong.
Tiyak na mababasa ako. Traffic! Matubig sa kalsada, ang mga hindi sementado ay
naglawa.
Climate change. Isang napakalaking pagbabago ng
panahon sa lahat ng dako ng mundo. Lagi dapat tayong maging handa sa anumang
puwedeng mangyari. Salitang pagbabago lang ang hindi napapalitan. Change is the
only permanent in this world. Gawin na natin ang nais nating gawin dahil hindi
natin masasabi ang mga oras na darating.
Isang buong araw na pamamasyal
ang ginawa ko kasama ang aking mga tauhan sa kumpanya. Hindi palaging
nagkakaroon ng pagkakataong makalabas ang mga production workers kaya isang
pribilehiyo sa kanila ang makalabas ng sama-sama at kahit sa sandali man lang
ay maaliw sila. Kita ko ang kasiyahan nila pero sumakit ang ulo ko dahil para
akong isang matandang dalagang teacher na may mga bitbit na estudyante para sa
isang field trip. Kakalokang sumigaw at magalit. Tumaas na naman ang aking
blood pressure!
Ang araw na ito ay para sa kanila
kaya bitbit ang aking camera ay pinagkukuhanan sila sa kung anu-anong parte ng
Dubai. Ang pinakahihintay ko lang ay ang huling destinasyon namin papuntang
Global Village na sandamakmak ang mga tao at talaga naman hindi ko kinayang
ikutin ang lahat-lahat. Pinuntahan ko ang Philippine Pavilion para ipakita sa
kanila ang ating kultura at kung ano ba mayroon sa Pilipinas. Naabutan nila ang
pagsasayaw ng mga Filipina at naaliw naman sila dito.
Boracay ang ipinakilala sa labas
ng pavilion at para akong tourist guide na nagbigay ng impormasyon tungkol sa
aking mahal na Pilipinas. Proud akong maging isang Filipino at nagpapasalamat
ako na ako ay Filipino! Fabulous ang Pinoy!
Oo, durungawan nga. Mas kilala sa
tawag na bintana. Parte ng bahay na pinaglalagusan ng hangin. Pinagmumulan ng
liwanag mula sa araw at lugar kung saan puwedeng tanawin ang labasan.
Sa madalas kong pag-iisa noong
bata ako, bintana ang madalas kong puntahan. Isang mala-sineng hitik sa mga
totoong tanawin, mga pangyayari sa buhay na kinalakihan. Ang mga kapitbahay na
naging parte ng aking paglaki, mga punong nakapaligid na piping saksi sa mga
pangyayari sa buhay ng lahat ng nasa looban. Ang aming bintanang abot tanaw ang
kalsada at dinig ang lahat ng hiyawan, tawanan, iyakan at pati away.
Basta ang alam ko, bintana ang
siyang naging dahilan kung bakit nagkakilala sina Tatay at Nanay at
nagkatuluyan, nagtanan at nabuo ang isang nilalang na nagkukuwento ngayon dito.
Kung gagawa ako ng perspective,
malamang ganito ang magiging itsura. Halos matakpan ng halaman ang building.
Ang detalye ng gusali ay hindi na makita dahil punong-puno ng halaman ang
foreground. Sa totoo lang, hirap talaga kasi akong gumawa ng perspective at isa
pa hindi naman ako magaling mag-render. Kung ikukumpara ko ang sarili ko sa mga
classmates ko noong college (mga Arkitekto na sila ngayon), maiiyak lang ako
kung babalikan ang dati. Kalokang perspective ito! Kaya nga siguro iniwan ko
ang propesyon sa takot na gumawa ng mga perspective. Sanay pa naman ako…
Kay She ko madalas maipakita ang
ginagawa ko. Palibhasa magkatabi kami noon at naging magkasama sa boarding
house, sa kanya ko kalimitang sinasabi at pinapakita ang kagagahan kong umubra
naman. Kahit kaunti.Hehehe. Naipasa ko naman ng maayos ang Visual Fundamentals
1 in Monochromatic Rendering, Visual Fundamentals 2 in mixed media at ang
Visual Fundamentals 3 na Perspective chuvaness! Ang dami yatang binigyan ni
Arch. Danny na incomplete. Naging pasang-awa ako. Nakuha siguro sa pag-emote
ko! Hahaha!
Si Greg ay pinagtiyagaan akong
turuan at madalas kong tanungin sa paggawa ng perspective. Para kasi sa akin ay
masyadong technical at di kinakaya ng powers ko. Parang sasabog ang utak ko.
Kaya para takpan ang hindi maayos na detalye, sa plano pa lang at sa landscape
ay pupunuin ever ko na ng sandamakmak na kapunuan at halaman. Kaya pag nag-plot
na ng perspective ay talaga namang namumutiktik sa ka-berdehan ang aking gawa.
Puno ng halaman! Hahaha. Kung sa interior perspective naman kung minsan, ang
aking carpet ay nagmumukang grass!
Ewan ko nga ba kung masasabi kong
naging seryoso ako sa pagkuha ng BS Architecture. Hindi ko naman talaga hilig.
Masarap lang gumawa ng mga concepts, magsulat ng mga pilosopiya, gumawa ng
istorya pero pag drawing na, nanginginig na ako!
Binalak ko na nga ring mag-quit
sa Architecture. Bukod kasi sa magastos ay nahihirapan na rin talaga ako at pigang-piga
na ang aking utak sa mga numero. Mabait talaga si Lord at pinakinggan niya ang
mga dasal ko at salamat sa mga professors na marunong maawa sa nag-e-effort!
