NAG-IISANG PUNO

Kasabay ng pagdalaw namin ni Amrit sa aking mga kaibigan ay ang pagpunta namin sa isang pasyalan sa Al Ain, ang Jebel Hafeet. Ito ang unang pagkakataong makakapunta si Amrit sa lugar at unang pagkakataon din niyang makapunta sa Al Ain. Kasama ko siya. Ayaw kong palagpasin ang pagkakataong hindi kami magkasama. Gusto ko ang lahat ng kanyang “first time” ay kasama ako. Sa loob ng ilang taong pagsasama namin, madami na rin kaming napuntahan at lahat ay nagbigay ng magagandang alaala.

Salamat sa aking kaibigan, si Claridie na walang pagod na sumama sa amin at naging tagabitbit ko ng ilang gamit. Mahina kasi ako at madaling hingalin. Madali pang mapagod.

Sa pag-upo namin sa isang lugar, nagbigay pansin sa akin ang nag-iisang puno malapit sa aming kinauupuan. Nagbigay ito ng pagkakataong gumana ang aking isip para sa aking Project 365.

Sa paggana ng aking isip ay nabuo ko ang mga sumusunod na linya…

Ako ang nag-iisang punong

Batid na hindi mamumunga

Pinipilit na tubuan ng mga sanga

Hinahayaang dahon ang magsilbing ganda.

Hindi man tuwid ang aking kinalalagyan

Alam kong ang lupa hindi ako pababayaan

Ang aking ugat pilit na kakapit

Kahit na mga sanga ay magkandapilipit.

Ako ang punong hindi man mamunga

Ay may iba pang pakinabang na dala

Ang aking mayabong na dahon

Magsisilbing panangga sa init ng panahon.

Hindi man diligan, hindi man alagaan

Pilit na uusbong anumang oras ang magdaan

Ako ang nag-iisang punong ang tanging hiling

Sa pagdating ng panahon ay umaasang may aangkin.

Bongga ang tula… hahaha!