KUNG NABUBULUNGAN ANG PUSO

Ang puso kung nabubulungan lang at nakikinig marahil wala ng timang sa lupa. Sa dinami-dami ng mga natitimang, lahat may kinalaman sa pag-ibig na kagagawan ng puso. May mga sobrang husay, sobrang tino na pagdating sa pag-ibig ay zero at walang alam. Nagpapakatimang sa pag-ibig na mapang-asar pero nakakatuwa naman kung minsan.

Kung ang puso nakikinig, ibubulong kong huwag tumibok ng alanganin at kung puwede ay magpakahinahon sa mga panahong halos mahulog ka na sa sobrang pag-ibig. Ibubulong kong  huwag muna, teka muna at ako ay hindi pa handang magmahal.

Kung nabubulungan ang puso sasabihin kong magpakatino at huwag maging tanga sa mga oras na dapat ay tumitibok ito ng tama. Ibubulong kong magpakahinay-hinay sa pagkabog para ang pinaglalagyan nito (ako ‘yon) ay huwag mahulog at malunod.

Pangangaralan ko ang puso na maging manhid minsan kung kinakailangan para hindi ganoong kasakit ang aking maramdaman. Ang sakit ng puso ay sakit din ng buong katauhan, sakit lalo ng isipan. Pero minsan, nagiging bulag ang puso sa katotohanan kaya nga nagiging tanga ka. Kalokang puso, walang mata pero nabubulag pa!

Ibubulong ko sa puso kong kung maari ay huwag magpakitamang at ng sa gayon ay maging matino naman ako sa mga pagkakataong mas kinakailangang isip ang gumana. Sasabihin kong pabayaan ng isip ang magpasya at huwag ng mamakialam pa. Baka sa ganitong paraan ay hindi ako maluka.

Nananadya kasi ang puso. Nakakaasar pa minsan. Kung kailan pakiramdam mong iyon na, dumating na, malilito pa at pilit gagawa ng eksena. Kakaloka. Kakatimang…