Para sa isang kaibigang namumukadkad na parang bulaklak...
Kapag tayo ay nagplano minsan
hindi naman nangyayari. Kapag may ginusto tayo at hindi naman napasaatin bigla
na lang tayo malulungkot at parang ginuhuan ng matataas na gusali. Sa kabila
nito patuloy pa rin naman tayong nagdadasal at ang kagandahan nito,
ipinagdadasal din tayo ng mga taong nagmamahal sa atin lalo na ng mga kaibigan.
Ang Diyos, ibibigay ang lahat ng para sa iyo sa oras na mas dapat at mas alam
niyang tama.
Sa pagsapit ng edad na akala mo
ay naubusan ka na ng taong makakasama mo sa buhay, tila nawawalan ka na ng pag-asa
at kasabay nito ang pagkalungkot at may tila may mga boses na bumubulong na nagbibigay puwersa sa iyong huwag mapagod
sa paghahanap dahil tiyak may darating.
Sa papalapit na pagkatuyo ng
bulaklak ay nakakasumpong pa rin ito ng pagkakataong yumabong. Tila may kung
anong sustansiyang nagbigay buhay dito upang muli ay bigyan ng pag-asa at
mamukadkad. Hindi pa nga huli ang lahat.
Nasumpungan ng kaibigan ko ang
kilig na ibang-iba sa kilig na naramdaman niya dati. Tuwang may pag-asa at
hindi basta tuwa lang na biglang mapapawi muli. Isang kaligayahang hindi basta
magtatapos kung hindi papasimula pa lang.
Nararamdaman ko ang galak ng
kanyang puso at ang kilig na halos magpa-ihi sa kanya. Mga kilig na pigil na
pigil at walang paglagyang kasiyahang nakakahawa. Kulang ang maraming minuto
para sa mg detalye ng lahat, kahit oras o araw pa. Marami pang dapat
pagkuwentuhan at marami pang mga chikahang dapat abangan.
Masaya ako para sa kanya at
patuloy ko pa ring ipapanalangin, kasama ng iba ko pang kaibigan na na
makatagpo sila ng tamang pagkakataon upang mamukadkad at yumabong kasabay ng
kaligayahan at kapayapaan ng kanilang mga puso.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento