Mga Alaala ng Lumang Pasko: PAROL 101

Senti mode. Bigla lang akong nalungkot. Super miss ko ang lumang Pasko, iyong dating Pasko, simple pero masaya. May mga simpleng gawain at simpleng bagay na nakakapagpasaya at nakakataba ng puso. Kuntentong-kuntento ka at hindi nagiging sukatan kung may pera ka ba o wala.

Parol. Super love ko ang paggawa ng Parol (now I call it Christmas Lantern, upgraded na rin ang tawag ko sa simpleng parol) lalo na kung kinakailangan ay ang iyong bonggang creativity. Hanggang sa mga lumang dyaryo o magazine, palay, shells ng tahong at lahat ng klase ng shells at pati na rin ang ipil-ipil na hinahagilap pa sa may bandang ilog at tumana.Takot na takot ako dahil baka habulin ako ng baka. Kaya nga hindi ako nagsusuot ng kulay red, take note “red”, hindi pula! Hindi pa naman ako sanay tumakbo. Takot akong madapa at baka ako masugatan. Ang kaloka lang sa paggawa ng parol ay kung paano simulan ang star na gawa sa kawayan. Buti na lang karpintero ang Lolo ko at mega-support sa kanyang panganay na apo. Mula sa maliit na pako, kawayan at alambre ay makakagawa ng bonggang star para balutan.

Gusto kong gumawa ng buntot ng parol. Si Mommy ang nagturo sa aking gumawa ng palabuntot, mula sa tamang pagtiklop at paggupit ay talagang kinareer ko hanggang maging expert at pati mga kapitbahay ay pinupuntahan ako para lang ipaggupit ng buntot ng parol ang kanilang mga anak. Hindi po kawanggawa ito. “Coke please at pandesal at pork and beans!”, ang aking sambit. Kung minsan pag sinuwerte ay Magnolia Chocolait ang katapat at Tiya Eldie’s banana cue. Bongga sana kung anak na lang nila. Ha!ha!ha!

Naku, nasa elementary pa lang ako ay talaga namang nangareer na sa paggawa ng buntot ng parol. At ang mga batang iginagawa ko hanggang maging high school ay ako pa rin ang talagang hinihintay para ipaggupit sila. Ang mga batang iginagawa ko ng parol, ngayon ay may mga anak na rin. Wish ko lang na kapag nag-aral ang kanilang mga anak ay maigawa rin nila ng bonggang parol.

Ang palabuntot ay karaniwang gawa sa papel de Japon, I call it Japanese paper. Galing kaya talaga ang mga iyon sa Japan? Natanong ko lang.

Mahilig akong gumawa ng central motif na titiklup-tiklupin at gugupitin ng basta lang at pagkatapos pag inihatag na ay bonggang-bonggang masalimoot na hugis ang magagawa mula sa palara ng sigarilyo at kung may budget ay gold foil na available din naman sa ibang kulay na makinang. Puwede na rin ang art paper. Naalala ko tuloy si Mommy na ipinagluluto ako ng gawgaw para gawing pandikit. Ang problema lang, napapanis ito at kailangang ubusin kaagad.

Habang ang iba ay may perang pambili ng parol, ako ay todo-effort sa paggawa ng sarili kong parol. Kakumpetensiya ko pa nga ang aking kapatid dahil siya ay tiyak na ginagawan ni Nanay. Lumaki kasi ako na hindi sila ang aking kasama at mahabang storya ito. Sa ibang pagkakataon na lang.

Gumagawa pa kaya ang mga bata ngayon ng parol? Sanay pa kaya silang gumipit ng palabuntot? Wala akong naturuang gumupit dahil imbiyerna ako kaka-explain sa mga batang tinuruan ko na hindi naman natuto. Nakumpleto na lang silang umasa sa akin noon. Bakit pa nga ba sila gagawa? Ang mga nanay siguro ay wala na ring panahong tulungan ang mga anak at busy sa Farmville, Farmtown, Café world sa Facebook. Ibibili na lang siguro ang mga anak sa Divisoria o kahit saang bangketa. Kapag sosyal si Mommy, dadalin ang anak sa SM at doon na lang ibibili.


Masuwerte bang matatawag ang mga batang hindi natutong gumawa ng parol at ibinili na lang? Ewan, pero wala ng mas sasarap sa mga alaalang dinanas ko noon. Ang lahat pinaghihirapan. Hindi basta lang dumarating. Simple lang ang pangarap ko noong bata ako lalo na kapag sasapit ang Pasko… Ang magkaroon ng bonggang parol para i-display sa school at maging proud sa gawa kong bonggang-bongga! Etchos… May bonggang parol na ba kayo?

Bakit naman ako senti mode? Hindi ko na kasama si Mommy sa paggawa ng palabuntot. Hindi ko na siya personal na makakasama sa mga susunod pang mga Pasko. Kasama na niya si Bro. Ang Lolo ko ay kung ilang taon na rin akong hindi naigawa ng star. Isang dekada na pala!