Mula sa balkonahe ng ikawalong palapag ng aking tinutuluyan ay napagmasdan ko kung paano unti-unting nilalamon ng dilim ang araw. Ang araw na sa buong maghapon ay ngumiti sa akin ay tila baga iiyak na naman sa pagsapit ng dilim. Sa kinabukasan ay muling sisilip. Naisip ko lang na ang araw at gabi ay tila baga mukha ng buhay. Kung saan may saya ay may lungkot rin naman. Muli sa bawat kalungkutan ay may ligayang hatid ng hindi namamalayan.
